คำบรรยายภาพ
ค ว า ม ท ร ง จ ำ
.
ครั้งหนึ่งสมัยเรียน ป.ตรี ไปภูกระดึงครั้งที่เท่าไหร่จำไม่ได้ แต่จำได้ว่าชอบหนนี้มาก อากาศเย็นต่ำกว่า 10 เห็นจะได้ เดินไปได้สักพักก็ต้องหยุดให้หมู่เมฆลอยผ่านไปเสียก่อนเพราะมองไม่เห็นทางเลย วันนั้นกว่าจะถึงลานกางเต๊นท์ก็เล่นเอาแผนที่วางไว้เลื่อนไปหมดเลย
.
จะว่าไปแล้ว สิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทั้งดีและร้าย เราต่างเก็บมันไว้ที่ก้นบึ้งหัวใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านล่วงเลยไปเนิ่นนานสักเท่าไหร่ สิ่งที่เราเก็บมันไว้นั้นกลับไม่ได้แก่ตัวตามเราไป หากแต่ยังคงมีชีวิตและยังมีอายุเท่ากับครั้งเมื่อเราเริ่มได้จดจำ
.
มีแต่ตัวเราและโลกที่หมุนไปตามอายุไขของกาลเวลา หาใช่ความทรงจำของเราไม่
.
สิ่งที่งดงามก็ยังคงอยู่มิรู้วาย
ความคิดเห็น